เพราะวันนี้เป็นงานฟุตบอลประเพณี เลือดสีชมพูของผมจะเต้นระริกๆทุกครั้งพาลทำให้ผมนึกถึงนวนิยายชั้นเยี่ยมของเด็กจุฬาฯขึ้นมาเรื่องหนึ่ง
ก็คือเรื่อง เหมืองแร่ ของ พี่บัณฑิต อาจินต์ ปัญจพรรค์ ศิลปินแห่งชาติสาขา วรรณศิลป์
พี่อาจินต์เป็นนิสิตที่ถูกรีไทร์จากคณะวิศวะ
จนต้องระหกระเหเร่ร่อนไปเป็นคนงานเหมืองแร่ที่พังงา
หลังจากเหมืองแร่ปิดตัวลง
พี่อาจินต์ก็กลับมาเขียน เรื่องส้ัน ชุดนี้จนครบถ้วนเป็นจำนวน 142 ตอน
ภายในเรื่องสั้นทั้ง 142 ตอนนั้น
ได้ถ่ายทอดความลำเค็ญ ปนสุข ปนเศร้า ที่ขัดเกลาชีวิตของชายหนุ่ม
จนเติบโตเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์
เรื่องสั้นชุดนี้ได้เด็กจุฬาฯอีกคนนำไปถ่ายทอดลงบนแผ่นฟิลม์ภายใต้ชื่อว่า "มหาลัย' เหมืองแร่"
พอได้อ่านเรื่องสั้นชุดนี้แล้ว
มีหลายตอนที่พูดถึงจุฬาลงกรณ๊์มหาวิทยาลัย
และสิ่งที่มหาลัยของเราได้สอนสั่งเอาไว้
เวลาอ่านทีไร จึงคิดถึงมหาวิทยาลัยเหลือเกิน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น