ผมเริ่มเขียนบทความนี้ตอนตี 3 กับอีก 12 นาทีด้วยสติครึ่งตื่นครึงหลับ ใช่ เวลาตี 3
เช้าตรู่ของวันที่ 26 กพ.
ผมมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง
ใช่... จะเรียกว่าบ่อยคงไม่ผิด
ถ้าจะพอเรียกช่วงเวลานี้ว่าเพื่อน
ระดับความเป็นเพื่อนของผมกัยเวลานี้ ก็ค่อนข้างสนิทกันทีเดียว
เวลานี้มันปลุกสัญชาติญาณ การเขียนของผมขึ้นมา ด้วยอะไรก็ไม่รู้
ผมอยากจะเขียน เขียน เขียน พ้อมสบถด่าด้วยความรู้สึกที่ล้นพ้น
จะว่าไป เหมือนผมโลดแล่นอยู่ในหนังสือที่ขื่อว่า "พันธุ์หมาบ้า"
ประมาณ 10 ปีที่แล้ว ผมได้รู้จักกับหนังสือเล่มนี้
ไม่อินเท่าไรกับอารมณ์ของการใช้ชีวิตแบบในหนังสือ
รู้สึกเล็กๆว่ามัน Funky ดี
แต่ก็ไม่ได้คิดว่า อยาก หรือ ไม่อยาก ใช้ชีวิต ตามแบบนั้น
ชาติ กอบจิตติ กลั่นเอาประสบการณ์ส่วนหนึ่งมาถ่ายทอดลงหนังสือเล่มนี้อย่างละมุน
ความละมุนของมันผ่านมาทางตัวหนังสือที่ร้อยเรียงเต็มไปด้วยความหยาบกร้าน
แต่อ่านแล้วกลับกลมกลืนพิลึกๆ
คล้ายกับอารมณ์ยามคนรับเอาแอลกอฮอล์ไปทำลายสมองแบบะเวลานี้
ล่องลอยเล็กๆ แต่พยายามจิกเท้าเพื่อเอาตัวไม่ให้หลุดลอยออกไปจากแรงดึงดูดของดาวเคราะห์ดวงนี้
เอาจริงๆ ถามว่าผมประคองตัวได้แค่ไหน ตอนนี้
ดูตามคำผิดที่ผมเขียนเอาก็แล้วกัน
ผมคงไม่แก้ แต่จะเก็บเอาไว้อ่านขำ ตอนตื่นมา
ดูว่า...
มัน บ้า ขนาดไหน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น