ผมเข้าใจว่า นี่คือ นิยาย มูราคามิ เล่มแรกที่ผมรู้จักและนี่คงเป็นจุดแรกที่เรียกว่าผมได้รู้จักกับนิยาย Post Modern
ความแปลกประหลาดเป็นคำจำกัดความที่ผมยกให้เป็นคำจำกัดความสำหรับนิยายเรื่องนี้
แต่ความแปลกประหลาดของตัวหนังสือ ก็ไปกันได้อย่างลงตัวกับบรรยากาศเหนือจริงของ Kafka on the Shore
มูราคามิ สร้างตัวละครที่ขาดอะไรบางอย่างให้โลดแล่นอยู่ในเนื้อเรื่อง
แต่ละคนขาดบางสิ่งที่จะเติมเต็มชีวิต เป็นเหล่าคนที่มีรูโหว่
เป็นคนที่มีความเหงาเป็นองค์ประกอบหลักของชีวิต
...นี่เป็นรูปแบบที่โดดเด่นของนิยาย มูราคามิ
ตัวละครที่แปลกแยก เดินสวนกับสังคมอยู่อย่างโดดเดี่ยว
การมาพานพบที่แปลกประหลาด เพื่อจะมีความสัมพันธ์ที่เหนือจริงระหว่างกัน
จากหน้าแรก ถึง หน้าสุดท้ายของ Kafka
ผมสมัครใจกลายเป็นแฟนของ มูราคามิ ในทันที
ราวกับว่า นี่คือสิ่งเติมเต็มชิ้นหนึ่งที่ผมขาดอยู่เช่นกัน...
สำนวนการแปลของคุณนพดล เวชสวัสดิ์ ก็มีกลิ่นอายที่เข้ากันได้ดีกับนิยายของ มูราคามิ อย่างอธิบายไม่ได้
เนื้อเรื่องเล่าถึง นาคาตะ ชายแก่ประหลาดๆที่มีความสามารถแปลกๆ พูดกับแมวได้
การร่วมเดินทางของ นาคาตะ กับ โฮชิโนะ คนขับรถบรรทุกที่จับผลัดจับผลูมาเดินทางร่วมกับ นาคาตะ
ประกอบไปด้วยเรื่องราวที่รายล้อมไปด้วยบรรยากาศแปลกของตัวละครที่โผล่เข้ามาทั้ง บรรณรักษณ์ ที่สับสนทางเพศ หรือมิสซาเอกิที่หยุดอายุตัวเองอยู่ที่ 20 และท้ายที่สุดก็คือ คาฟคา เด็กหนุ่มอายุ 15 ที่หนีออกจากบ้านและชอบการออกกำลังกาย...
เมื่ออ่านจบแล้ว
ผมเองรู้สึกว่า นิยายเรื่องนี้มันยังไม่จบ
แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวของตัวละครต่างๆ
เหมือนกับว่าพวกเขามีชีวิต
และยังคงดำเนินชีวิตอยู่ในโลกของ มูราคามิ ตลอดไป...
“…ขอให้เธออย่าลืมฉัน ถ้าเธอจำฉันได้ตลอดไป ฉันไม่สนใจว่าใครจะลืมฉันไปบ้าง”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น